Uganda blog 18th – 23th July 2016

Ka jambo, ka jambo! (Kale)
Oli otya? (Ghendi)
Obulamu? (Bulugi)
Nfunnye obudde obulungi.
Mwebale nnyo nnyo nnyo!
Neyanzizza!

Met deze woorden heb ik gisteren (vrijdag) afscheid genomen op de Bondekoschool tijdens de gezamenlijke ensemble. Het betekent:

Hallo, hallo! (Oké) / Hello, hello! (Okay)
Hoe gaat het met je? (het gaat goed) / How are you? (I am fine)
Hoe is het leven? (Het leven is goed) / How’s life? (Life’s good)
Ik heb een goede/fijne tijd gehad / I have had a good time.
Heel, heel, heel erg bedankt allemaal / Thank you a lot.
Ik ben dankbaar! / I am grateful.

Eigenlijk is de regel dat er op school absoluut geen Luganda ('Vanatula') gesproken mag worden, maar de kinderen vinden het fantastisch als wij het proberen. Ook vind ik het zelf heel leuk en interessant om mij te verdiepen in andere talen. Dus had ik het één en ander verzameld en nagevraagd om ze te bedanken in hun eigen taal. De kinderen moesten lachen om mijn woorden, maar ze begrepen het wel. Ik heb het twee keer herhaald met wat uitspraakcorrecties van teacher Mariam die naast mij stond, haha. Het valt nog niet mee! Maar ik merk wel dat ik de taal nu, na drie maanden, begin te begrijpen. En zo zijn er meer dingen die na drie maanden toch wel veel beter gaan en zijn, zoals het lesgeven in het Engels en ook de band met de leerkrachten en de mensen uit het dorp. Wij raken vertrouwd met de omgeving en de mensen om ons heen en andersom zij ook met ons. Na drie maanden begint alles 'normaal' te worden alsof het inburgeringsproces nu echt ingaat. Terwijl ik dit typ en het gevoel erbij probeer te verwoorden krijg ik weer een brok in mijn keel en waterige ogen, omdat ik dit gevoel eigenlijk helemaal niet wil achterlaten. Het gaat nu allemaal zo goed en lekker zijn gangetje… en dan moet je weg…

Ik droom vaak dat ik thuis ben en dat mensen mij heel raar aankijken als ze mij zien. 'Jij moet toch in Uganda zitten?' zoiets zeggen ze dan. Waarop ik iets antwoord als, 'Ja, maar we hebben een dagje vrij' of 'Ja, maar het is weekend, hoor.' Ik denk dat het te maken heeft met het gevoel dat ik graag zou willen dat je gewoon gemakkelijk op en neer gaat. Het liefst stap ik door een portaal die mij heen en weer teleporteert tussen beide plaatsen.

Ondertussen luister ik naar muziek uit de Ugandese hitparade (ja, die vergelijking met het inburgeringsproces was heel serieus bedoelt hoor). Het weerspiegelt zo mijn gevoel bij Uganda en het leven hier. Zo vrolijk, kleurrijk, warm, hartelijk, liefdevol, oprecht en echt. Om even drie hits (en dan heb ik het ook echt over HITS) te noemen: 1) Tubonga nawee (sevo sevo) van All Stars en 2) Bikoola van Irene, radio and weasel en 3) Bend down Pause van Runtown and Wizkid Misschien leuk om op te zoeken op YouTube. En vanaf daar rol je vast wel in meer hits en nummers van grote sterren hier, zoals Sheebah Kurungi (de Eva Simons van Uganda), Eddy Kenzo (de Nielson hier, altijd raak) of David Lutalo.

Over muziek gesproken, moet ik nog één keer vertellen over het dansen hier. WAT GA IK DAT MISSEN. Die kinderen… maar ook de mensen hier… ze DANSEN. Zodra de muziek aan gaat (en dat gaat het regelmatig) wordt er GEDANST. Alsof het gewoon een aangeboren instinct of natuur in hun is. Afgelopen vrijdag is er weer veel muziek gedraaid en dus ook veel gedanst, dus ik heb op die laatste dag maar even extra goed om me heen gekeken en genoten van wat ik zag (zucht, weer dat gevoel).
Ze verzamelen zich in groepjes (klein en groot, meisjes/jongens), laten in kringen hun beste dansmoves zien of staan op verhogingen en tafels. Sommige kinderen dansen alsof het een danscompetitie is. En het geheugen van mijn telefoon was (bijna) vol en de batterij bijna leeg! Wat erg! Mijn telefoon heeft daarom niet alles opgenomen wat ik graag aan jullie had willen zien, zoals dat van die op tafels/schoolbanken staan. Trouwens, ook hier heb je wel verlegen kinderen/mensen hoor, die dansen maar een beetje of ze kijken liever toe. Maar zelfs bij deze kinderen/mensen weet ik zeker dat ze van binnen dansen!

Vrijdag kreeg de Bondekoschool bezoek van een andere school uit de buurt. Beide scholen zouden tegen elkaar gaan debatteren over de volgende motie: technologie heeft meer kwaad dan goed gedaan (technology did more harm than good). Bondeko was voor deze stelling en de andere school was tegen. En het was niet zomaar even een debat, nee! Alles werd uit de kast gehaald. Er was een speciale DJ die voor de geluidseffecten, muziek en de microfoons zorgde. Aan weerzijden van het schoolplein zaten de kinderen een leerkrachten opgesteld in schoolbanken en op krukken en stoelen. Beide scholen tegenover elkaar. In het midden zaten de kinderen die het debat zouden gaan voeren. Natuurlijk was het een 'vriendschappelijk debat' maar het ging hard tegen hard! Beide scholen hadden flink de smaak te pakken en zaten goed in hun argumenten, feiten en gelijk. Ook het publiek, de leerkrachten en de overige kinderen, deden erg leuk mee door te klappen, te juichen of joelen of te lachen om wat er allemaal gezegd wordt door de kandidaten. Na twee en een half uur werd er door de juristen besloten wie de uiteindelijke winnaar van het debat zou zijn. En wie heeft het debat gewonnen? De Bondekoschool! Wat was iedereen blij en trots! Tijd voor een feestje dus!

Langzaamaan gingen ook steeds meer leerkrachten naar huis, het was immers al zes uur geweest. Wat gek om afscheid te nemen. Helemaal niet leuk! Ik kan het nog steeds niet helemaal beseffen. Ik heb het idee dat ik daar na ons bezoek aan Jinja weer gewoon op de stoep sta.

Verder verliep de week heel goed en rustig. Zoals ik al zei rol je er na drie maanden steeds beter in en kost alles ook minder moeite. Mijn lessen gingen super en ik heb zoveel mogelijk genoten van alles (ook geprobeerd om zoveel mogelijk momenten of gebruiken vast te leggen voor de thuiszitters en eigenlijk ook wel voor mijzelf natuurlijk). Zo kreeg ik vrijdag heel lief een kopje thee en een samoza op mijn eigen gecreëerde plekje in de klas, omdat ik de pauze had gemist. Ik moest namelijk nog snel langs ons huis, omdat ik mijn laptopoplader vergeten was. Ook hebben we op vrijdag altijd melk-thee (warme melk met een beetje thee kruiden erin) en dat lust ik echt niet… Ik heb het toch echt steeds geprobeerd. Maar ik vergat steeds op vrijdag door te geven aan de keuken of ze misschien een gewoon kopje thee van water voor mij konden klaarmaken. Dus kwam ik hier steeds weer achteraf mee (ja, ik was heel lastig voor ze). Maar inmiddels weten ook zij heel goed wat ik (en Marloes) aan wensen hebben. Dus stond er vrijdag op mijn tafel een normale kop thee toen ik terug kwam van ons huisje. Ik kan het alleen nooit op krijgen, omdat er KILO'S suiker (ik overdrijf niet hoor) in gaan hier. Theelepels kennen ze dan ook niet. Als ze het over een theelepel hebben, hebben ze het over een eetlepel. En in de gemiddelde kop thee van de leerkrachten gaan 3 volwaardige eetlepels suiker waar je U tegen mag zeggen. Haha, dus ik wil eigenlijk niet weten hoeveel suiker er wel niet in mijn thee zit op vrijdag. Ik drink het dus ook niet op, uit principe voor mijzelf, maar ook omdat het gewoon écht té zoet is, haha. Op dinsdag krijgen Marloes en ik vaak ook al een bord met alleen matooke en pocho zonder G-nut sauce, omdat wij dit niet lusten. In de keuken halen wij dan een bordje beans (van de kinderen) die wij hierbij op eten.

Die malariapil die ik en Marloes iedere vrijdagochtend tijdens het ontbijt moeten innemen hakt er wel in. Het lijkt wel of ik er steeds meer last van krijg, hoewel ik het mij ook niet helemaal kan herinneren hoe dit in het begin was... Ik voel me in ieder geval op vrijdag en zaterdag vaak misselijk, wagenziek, hoofdpijn, gewoon niet lekker. Ook heb ik vrijdag/zaterdag vaak hele gekke maar duidelijke dromen. Allemaal bijverschijnselen van de pil. Als ik in Nederland terug ben moet ik deze nog vier weken doorslikken… Daar zie ik eigenlijk een beetje tegenop.

Op vrijdag werd trouwens nóg een paar keer verrast, dan alleen door de thee en de samoza. Zo kreeg ik van teacher Alice, de remedial teacher van de lower primary, een zelfgemaakte armband. Een héle mooie! Wat was ik haar dankbaar! Super lief! Ook teacher Edith, mijn klassenleerkracht van P2 gaf een armbandje aan mij. Deze was ook door teacher Alice gemaakt, maar ze wilde dat ik hem zou hebben. Een heel lief gebaar dus. Aan het einde van de dag, toen ik de P2 binnenliep zag ik dat alle kinderen al in de kring zaten en sommige nog ergens mee bezig waren. Ze hadden allemaal iets vast. Blijkbaar hebben ze op donderdag tijdens circuit-tijd, toen ik in P4 creative work gaf brieven geschreven voor mij. Lieve verrassing hè! Maar ik heb gezegd dat ik ze nog niet ga lezen… Hoewel dat wel heel moeilijk is moet ik zeggen. Ik wil ze namelijk heel graag in het vliegtuig gaan lezen. Dat leek me wel een heel mooi moment.

Goed, heel wat knuffels en briefjes verder is het nu inmiddels zaterdag en zeg ik weer dat de week voorbij gevlogen is (ik heb de pauze-knop nog steeds niet gevonden). Als ik klaar ben met mijn blog wil ik even wassen en dan is het toch echt een begin maken aan het inpakken van mijn koffer of alvast wat schoonmaken in huis. Ook onze tas voor Jinja moet gepakt worden, dus ik heb nog best wat te doen! Ik doe het maar rustig aan denk ik. Voor vanavond heb ik al bedacht dat we onze afsluiting moeten vieren met iets speciaals. En met een Blom in huis, kun je geen custardpoeder in huis hebben zonder er… BESCHUITTAART van gemaakt te hebben! Dus daar ga ik mij vanmiddag maar eens aan wagen. We hebben custard, we hebben aardbeienjam, en de beschuit…? Tja, misschien van geroosterd (ouder) brood of eventueel crackers? We zullen zien wat er van de creatie terecht komt!

Nu stage afgesloten is, kijken Marloes en ik wel heel erg uit naar Jinja. Eens zien wat ons daar te wachten staat. In ieder geval, als het goed is, een mooi verblijf, een stoere rafttocht over de Nijl en twee uur paardrijden. Verder gaan we maar eens gewoon heel rustig aan doen en zien we wel wat er verder gebeurt!

Tot zover mijn niet zo heel erg lange blog… Het scheelt dat jullie de verhalen binnenkort live kunnen horen! Ik moet natuurlijk ook wat bewaren hè, anders weten jullie straks alles al.

Weraba! Bye! Doei! Tot snel.