Blog Uganda blog 13 – 23 mei 2016
Door: Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
25 Mei 2016 | Oeganda, Wakiso
Afgelopen week weer heel veel meegemaakt, alleen dit keer op heel veel verschillende plekken in Uganda. We zijn namelijk een hele week, van maandag tot en met zondag, op safari geweest! Het begon allemaal op zaterdag toen we Kampala weer hebben bezocht om daar twee andere meiden van de opleiding te treffen. Zij lopen stage in een andere plaats in Uganda: Kiwangala. Dit ligt verder naar beneden in Uganda en ongeveer 5 uur van Kampala af. Doordat zij op een behoorlijk achtergestelde plek wonen hebben we met hen afgesproken om elkaar te ontmoeten in Kampala om daar een nachtje te blijven slapen en vervolgens mee te gaan naar ons huis in Kayunga om daar ook een nachtje te slapen. We zouden die maandag namelijk bij ons thuis worden opgehaald voor de safari. Die zaterdag gingen we naar Kampala op onze gebruikelijke manier in het taxibusje. Aan het einde van de rit ben je volledig door elkaar geschut. Het taxiritje naar Kampala toe is namelijk te vergelijken met een soort attractie/schudmachine. Je gaat alle kanten op. Het is dan ook heel goed mogelijk om het liedje ‘van voor naar achter van links naar rechts’ te zingen tijdens de rit en eventueel nog uit te breiden met een extra couplet ‘van boven naar onder’. De reis naar Kampala is wel heel eenvoudig en dat is wel heel fijn. Het is goedkoop en je komt altijd goed terecht. Het is wat dat betreft heel betrouwbaar. In Kampala aangekomen (lees: een plaats waarin 2 miljoen mensen lopen/rennen/rijden/fietsen/spullen verkopen/spullen verplaatsen en dan alles door elkaar) moesten we dus 2 meiden zien te vinden. Eén voordeel hier is: ze zijn blank. Dan betekent dat je in ieder geval al 1.999.998 mensen kunt afstrepen. Toevallig en gelukkig hebben wij ze heel snel al gevonden dankzij een goede beschrijving van de plaats waar zij stonden te wachten op ons. Met z’n vijven liepen we door Kampala, nou ik kan je vertellen, dat is hier gewoon een bezienswaardigheid. Gelukkig wisten we goed welke kant we op moesten en was het alleen behoorlijk wat gesjouw doordat we wel veel spullen meehadden, vooral de andere twee meiden, die al spullen bij zich hadden voor de hele week safari natuurlijk. We sliepen in het hotel City Square. Deze hadden we van te voren opgezocht op internet en wat de site ons vertelde klonk goed (of dat in het echt ook zo is is vaak nog de vraag). Het hotel zat op een fijne plek in de stad en bood een heel mooi uitzicht over de stad. Vanaf hier zijn we met elkaar weer naar de shoppingmalls geweest om inkopen te doen voor de safari en hebben we wat gegeten bij Café Javas (natuurlijk). Vooral omdat we de andere twee meiden graag van wat luxe wilden laten genieten na drie weken afgezien te hebben. Zij (en wij ook) genoten met volle teugen en konden eigenlijk hun ogen gewoon niet geloven en wisten niet waar ze beland waren. Na het eten zijn we teruggegaan naar het hotel om ons daar te verkleden voor een leuk avondje uit. We hadden wat research gedaan op internet en bij Ugandese mensen zelf. Hier kwamen een aantal namen uit naar voren die wel leuk waren om te bezoeken in Kampala. We belandden bij Bar Bubbles. Terwijl we hier naar toe reden merkten we al dat het in een wat duurder/luxer gedeelte van Kampala zat gezien de grote hotels, golfbaan, restaurants die er ook allemaal Westers uitzagen. De bezoekers bij Bubbles waren heel gemixt. Normaal gesproken op straat is de verhouding Ugandees/Westers 95/5. Nu was het bijna 50/50. Hier hebben we héél veel en lang gedanst met elkaar maar ook weer met anderen. Je moet hier wel alles uit de kast halen om te tippen aan het dansniveau van de mensen hier hoor. Het was heel erg gezellig en de tijd vloog voorbij! Aan het einde van de avond kon je mijn outfit wel uitwringen van het zweet, denk ik. Opnieuw hebben we weer een hele goede ervaring gehad met een dansavond in Kampala. We hadden de nummers van onze boda boda chauffeurs gevraagd die ons die avond naar Bubbles toegebracht hadden, zodat wij hen aan het einde van de avond konden bellen om ons weer op te halen. Binnen een minuut hadden we één van de chauffeurs te pakken die drie minuten later met twee andere chauffeurs aan kwam gereden. Opnieuw reden ze heel veilig en bleven goed bij elkaar zoals wij hen gevraagd hadden. Kortom een hele geslaagde avond! De volgende dag hebben wij Walter bezocht. Bij hem hebben wij onze safari geboekt en we wilden met hem de reis nog even doorspreken en een aanbetaling doen. Alles was mogelijk en niets is te gek. We hadden een super safari samengesteld en we kregen er heel veel zin in.
Die maandag werden we opgehaald in een busje door onze driver. Samen met hem en het busje hebben wij de hele week door Uganda gereisd. De reis begon vanaf onze eigen plaats richting Kampala. Vanaf daar zijn wij omhoog gereisd door Uganda met als eindbestemming Murchison Falls National Park. Het was een hele lange trip, maar er was genoeg te zien onderweg. Ik heb mijn ogen uit gekeken omdat het land zo mooi is. Het is wel echt Afrika, maar ook heel groen. Ook wordt er in het binnenland veel meer verbouwd aan gewassen en zijn mensen veel meer zelfvoorzienend dan hier in het stedelijke gedeelte (wij liggen immers vlak naast Kampala). Onderweg stopten we af en toe om fruit langs de weg te kopen, zoals pineapple, watermelon en mangoes. Het fruit is hier zo lekker! Ook stopten we onderweg nog een keer om in een speciaal park rhinos te spotten. In dit park leven 16 neushoorns die beschermt leven in verband met stropers die de dieren doden om hun hoorns. Hier hebben we twee neushoorns gezien! We stonden op zo’n drie meter afstand. Wat een grote, maar rustige beesten! Het voelt zo bijzonder om deze dieren in het echt te zien en zo dichtbij te komen. Hoe dichter wij bij Murchison Falls kwamen hoe meer dieren we spotten. Tijdens onze stop om wat pawpaw (papaaya) te eten werden we omringd door baboons (bavianen). Het was heel gek om ze zo dichtbij te hebben én in het wild! Natuurlijk waren ze op het fruit uit, maar eigenlijk mogen we de dieren niet voeren. Toch was één aap zo slim om er met het zakje fruitschillen en nog een helft papaaya vandoor te gaan. Later op de dag bereikten wij Murchison Falls National Park. Natuurlijk hoopten we om wat dieren te spotten. Plotseling, vlak nadat iemand zich had afgevraagd waar alle dieren zaten, riep Marloes ELEPHANT!!!! Vol ongeloof keken we haar aan, maar ik zag het ook! STOP THE CAR!!! AN ELEPHANT!!! Wauw… daar stond zomaar een olifant, totaal onverwachts, op een paar meter afstand van de weg. Hij was reusachtig groot en heel erg mooi. Dat moment was erg bijzonder voor ons allemaal. Je krijgt er kippenvel van en je beseft je nog een keer extra goed dat je in Afrika bent. Toen we doorreden naar onze slaapplaats begon het te schemeren, maar we zagen in de verte nog meer olifanten lopen. Prachtig. Onze eerste verblijfplaats was Fort Murchison. Hier sliepen we in tenten en we kregen een heerlijk vier-gangen diner! Salade, soep, hoofdgerecht en een toetje. Het was heel luxe, maar toch ook safari. Die ochtend moesten wij vroeg op voor de ‘game drive’ (rondrijden in de auto met een open dag op zoek naar wilde dieren). Toen ik de tent uitliep zag ik een sterrenhemel van nooit te voren. De hemel was heel zwart en de sterren schenen op hun aller mooist. Het was letterlijk een sky full of stars. Tijdens de gamedrive hebben we heel veel dieren gezien (zie foto’s). We zagen opnieuw olifanten, maar ook heel veel Uganda kobs en oribi’s (een soort antilopes), buffelo (één van de Big Five), nijlpaarden, giraffes, waterbok, bosbok, Jackson’s hartebeest en warthogs of te wel PUMBA uit de Lion King! Wat heb ik gelachen om deze dieren. Ze rennen door het gras met hun staartje omhoog, maar ineens stoppen zo abrupt. Dit komt omdat ze een korte termijngeheugen hebben waardoor ze na een korte tijd ineens vergeten wat ze eigenlijk aan het doen waren. Niet zo handig dus als ze op de vlucht zijn voor een ander dier… Ook is hun hoofd te zwaar met als gevolg dat eten en drinken niet heel gemakkelijk gaat voor deze dieren. Ze zijn daarom gedwongen om door hun voorpoten te zakken tijdens het eten of drinken. Deze dag was het meest indrukwekkende toen wij op het dak van de jeep zaten en tussen rennende giraffes doorreden. Op een geven moment rende een giraffe zelfs zo vlak voor de auto dat wij al het zand in onze gezichten kregen en de chauffeur toch wel een beetje bang was dat er misschien wel een been door de ruit zou vliegen als hij niet oppaste. Wat een aparte en bijzondere gewaarwording. Ik heb ook nog een stuk gereden in de jeep. Het leek mij toch wel heel leuk om dat eens geprobeerd te hebben, want dat is toch wel heel anders rijden dan in Nederland (in een jeep, met vier mensen op het dak, zandwegen vol met gaten en hobbels én de mogelijkheid om dieren tegen te komen). Na de gamedrive moesten we met een pondje naar de overkant om bij onze volgende verblijfsplaats te komen: Red Chilli. Ook dit was een tentenkamp. Hier hebben wij geluncht (héérlijke fish met chips) met een prachtig uitzicht. De wc-bezoekjes zijn wel elke keer weer een avontuur trouwens. Je weet nooit wat je kunt verwachten als je het deurtje opent qua wc-voorziening en qua dieren. Je bent in ieder geval nooit alleen op de wc. Er is altijd wel een gekko, hagedis, kikker, vlieg, spin, kever, kakkerlak, duizendpoot, mier of mug (variërend in grootte allemaal) die je gezelschap houdt tijdens je wc-bezoek (lees: wc-avontuur/safari). Daarnaast is ook steeds de vraag of de wc doorspoelt of niet… Vaak was ik nog blijer met een gat in de grond, omdat dat ten minste werkt. De prijs voor meest unieke wc gaat naar een gat waarop gewoon een toiletpot neer was gezet.
Na de lunch hebben we een boottocht over de Nijl gemaakt en dus ook weer heel veel nijlpaarden gezien (super toch nijlpaarden zien in de Nijl!) en ook krokodillen en veel vogels. Bijna bij de waterval aangekomen hebben we het laatste stuk omhooggelopen om de waterval van HEEL dichtbij te zien. Het uitzicht werd steeds mooier. Het was super warm tijdens de wandeling ernaartoe, maar we kregen een verkoelende douche dankzij de ruige watervallen die vlak langs ons heen naar beneden kletterden. Wauw, we stonden gevaarlijk dichtbij gewoon. Na de wandeling heerlijk watermeloen en ananas gegeten voordat we met de auto teruggingen naar ons tentenkamp. Daar aangekomen werden we ontvangen door allemaal pumba’s die aan het rond grazen waren daar. Ook tijdens het douchen was ik weer niet alleen, maar dat maakt inmiddels al niet meer zoveel uit. De derde dag brak aan en het was tijd om Murchison Falls te verlaten en op weg te gaan naar het volgende national park Queen Elisabeth. Onderweg kwamen we langs Lake Albert. Hier konden wij ook zwemmen werd ons verteld, dus hadden wij natuurlijk onze zwemkleding meegenomen. We reden naar het meer toe via een klein dorpje zodat we een duik konden nemen. Het hele dorp rukte uit om vijf blanken in een busje te komen bekijken en volgden ons naar het meer. Toen moesten we in onze zwemkleding naar het meer toe lopen terwijl iedereen stond toe te kijken hoe we dat gingen doen. Er werd veel gelachen, gewezen en met verbazing gekeken naar ons, maar het zwemmen was heerlijk. Het water was verkoelend, maar ook op hele lekkere temperatuur. Natuurlijk hebben we nog even een acrobatenshow weggegeven voor het publiek lang de kant door op elkaars schouders te gaan staan. In de auto zijn we naar de grote plaats Fort Portal gereden waar wij verbleven. Hier hebben we ook geluncht bij een restaurant genaamd Dutchess. Je raad het al: een restaurant gerund door een Nederlands stel (een soort ik-vertrek-verhaal). Wat was het eten hier lekker! En wat was de wc mooi! Het was een heerlijke break op onze safari. Waar wij verbleven die avond zou ook een meer zijn waar gezwommen kon worden. Dus eenmaal gesetteld hebben we onze zwemkleren weer aangetrokken en zijn dapper naar het meertje toegelopen. We zijn niet veel verder gekomen dan de rand van het meer aangezien na een dappere poging van één van ons door zijn voet in het water te stoppen en er met een bloedzuiger weer uit te komen. Ook werden we omsingeld door kikkers en andere slijmerige beesten. Dus vijf minuten later stonden we weer voor het huisje en besloten we maar om te gaan douchen en even te relaxen voordat we gingen eten. De volgende dag stonden verschillende wandeltochten op het programma. We begonnen met een forest walk naar ‘the top of the world’ vanaf onze verblijfplaats in Fort Portal. De uitzichten waren heel mooi en onderweg hebben we veel gezien en geleerd over verschillende gewassen die verbouwd werden, zoals aardappels, casave, mais, matooke, eucalyptus en theekruiden. Na een stukje rijden hebben we nog een tocht gemaakt langs de kraters die ontstaan zijn door vulkaanuitbarstingen. Het was hier heel groen en vruchtbaar waardoor heel veel verschillende planten groeiden. Ook hier waren de uitzichten weer heel mooi. Vanaf deze plaats zijn we doorgereden naar het Queen Elisabeth National Park. Tijdens onze reis kwamen we over de evenaar heen. Een leuk feitje om te weten dat je precies op de evenaar hebt gestaan. In Queen Elisabeth hoopten we leeuwen te zien, omdat hier 200 leeuwen rondlopen. Helaas hebben we alleen de sporen van de leeuwen gezien die bewezen dat ze er wel degelijk zitten, zoals schedels van hun prooien. Maar deze tegenvaller werd al snel goedgemaakt door het volgende avontuur. Even later leek het namelijk alsof ik in een natuurdocumentaire was beland. We hebben een uur lang door het regenwoud gelopen om chimpansees te tracken (op te sporen). Na heel wat heen en weer lopen en goed luisteren vonden we uiteindelijk twee chimpansees in een boom. Wat een kabaal! Ze gilden en joelden het hele bos bij elkaar. Er kwamen ook steeds meer chimpansees bij en wij stonden er gewoon bij te kijken. We belandden al snel in een ware 4D-experience. Als je zelfs ondergepoept wordt met chimpanseepoep heb je wel helemaal waar voor je geld. Bah! Stinken! Maar wel heel erg gelachen! Die avond hebben we buiten het hotel gegeten in het stadje Mbarara. Hier heb ik wéér heerlijke vis (talapia) gegeten en hebben we zelfs een ijsje als toetje genomen. Het restaurant in het hotel zag er namelijk niet heel welkom en open uit. Dat bleek ook in de ochtend tijdens het ontbijt. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n vreemd ontbijt meegemaakt, denk ik, maar ook nog nooit zo gelachen tijdens een ontbijt! Alles ging heel moeizaam en werd op een hele vreemde manier geserveerd. Het werd helemaal vreemd toen de serveerster ook nog om mijn Whatsapp-nummer vroeg. Ze was wel een beetje beledigd volgens mij aan haar blik te zien toen ik mijn nummer niet wilde geven. Inmiddels was de een na laatste dag aangebroken. We hebben met mountainbikes door het park gefietst! Normaal mag je met de auto niet van het pad af, maar met de fiets mochten en konden we overal tussendoor. Alweer een wauw-moment toen ik op de fiets tussen de zebra’s door moest fietsen om er langs te kunnen. Even stoppen met fietsen en kijken naar de zebra’s doet je weer even in je ogen moeten wringen om te zien of het wel echt waar is wat je ziet. de fietstocht was ook heel uitdagend en lastig op sommige stukken. Soms gingen we heel hard naar beneden (wel een beetje eng vanwege al die losse stenen, zandwegen en gaten in de wegen, als je dan toch valt…) iets wat onze gids trouwens zonder handen (!) deed en sommige stukken waren weer heel steil. Ook hier was het motto shit happends weer van toepassing, omdat ik tijdens het fietsen door een koeienvlaai ineens wat nattigheid in mijn knieholte voelde. Iel! De plaats waar we gegeten hebben na het fietsen was belachelijk mooi. Het werd ook weer gerund door een blanke vrouw (vaak kun je het wel zien aan de accommodaties). Het bood een fantastisch en indrukwekkend uitzicht over het park en was gebouwd op een rots. Een bavianenrots. Het voelt heel overweldigend om dit soort dingen te mogen zien en meemaken in Afrika. De laatste dag van onze safari brachten we door in het park zelf, opnieuw in een tentenkamp. Dit keer wel heel erg in de bush. Er liep van alles los! We hadden zelfs kans om nijlpaarden te treffen. Een fijne gedachte als je bijvoorbeeld ‘s nachts naar de wc moet lopen, dus besloot ik maar om goed voorbereid te gaan slapen zodat ik hopelijk ‘s nachts niet naar de wc hoefde. Toen ik dacht te kunnen gaan slapen beleefde ik een klein schrikmoment omdat er een gekko naast mijn bed zat en ik het muskietennet nog niet helemaal goed geïnstalleerd had. Ik ben inmiddels wel aan de beestjes gewend, maar ik had niet heel veel zin in een gekko in mijn bed, in een tent, in het donker, zonder licht. Dus na wat gegil en iets met helden op sokken kon ik toch redelijk veilig mijn ogen dicht doen. Door het gegil kwam de buurman nog speciaal twee keer uit zijn tent gekropen: “Are you okay?” Ik durfde niet te zeggen dat het om twee gekko’s ging dus deed ik net alsof ik sliep! Haha!
Na onze safari hadden we een hele wasmand vol was dus was het de volgende dag al snel ‘wasdag’. De eerst volgende keer als jullie thuis was in de wasmachine gooien mag je wel even heel dankbaar zijn, want het scheelt je een heleboel tijd en blaren op je vingers. Wat een bezigheid dat wassen! Al helemaal als er allemaal (pen)vlekken in je kleren zitten. Dat deed me wel even zeer hoor. Thuis is dat veel gemakkelijker op te lossen, nu was het boenen alsof mijn leven er vanaf hing. Het voelt wel bevrijdend als je alles aan de waslijn ziet hangen dan geef je jezelf wel even een schouderklopje. Jammer dat het in het regenseizoen nog wel vaak gebeurt dat je het een paar minuten later als de wiedeweerga binnen mag halen, omdat het ineens begint te regenen. Gelukkig regent het echt steeds minder en we merken ook dat de temperatuur omhoog gaat de afgelopen week. Ik denk dat ik voor nu maar stop met schrijven, want er komt geen einde aan! De volgende blog zal ik mijn avontuur hervatten!
Jakulaba edda! See you later!
Welaaba! Doei!
-
25 Mei 2016 - 15:08
Harry Wosten:
Wederom een mooi verhaal ... -
25 Mei 2016 - 16:12
Felice:
Hahahahaha dat Pumba stukje, zie het helemaal voor me.
Leuk verhaal, ook met de foto's erbij!
xxxxx -
25 Mei 2016 - 19:03
Richard Blom :
Wat een prachtige prachtig avontuur om daar te leven en te reizen. Het verslag is zo beeldend en leuk geschreven dat het lijkt of je meekijkt. Ben trots op je Hoe je je daar redt. Ben benieuwd naar de dochter die ik terugkijk. Zo te horen eentje die bonen eet en niet schrikt van beestjes. Dikke kus. -
01 Juni 2016 - 08:30
Annet:
Hey Valerie,
Prachtig om allemaal mee te maken wat jij nu ervaart! Je schrijft het heel beeldend, maar ik zie van de safari geen foto's (wel de foto's die je bij je eerste blog hebt geplaatst) klopt dat?
-
02 Juni 2016 - 17:07
Valerie:
Dat klopt... Ik heb het geprobeerd maar het gaat heel moeizaam op dese site en het duurt heel erg lang om ze één voor een te uploaden. Het internet wil ook niet meewerken bovendien. Dus heel vervelend! Ik heb nu maar een selectie van de foto's op facebook geplaatst. Misschien lukt het me alsnog later... Sorry! -
05 Juni 2016 - 08:29
Carla:
Hallo Valerie,
Weer met veel aandacht je verhalen gelezen je maakt erg veel mee.Mooie ervaringen.
Groeten Carla.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley