Uganda blog 29 april - 2 mei 2016

Uganda blog 29 april – 1 mei 2016

Oli otya,

Hello, how are you?

Het is wat je de hele dag hoort wanneer mensen elkaar hier begroeten. De begroeting is niet zoals in Nederland alleen ‘hallo’, maar gaat standaard gepaard met de vraag 'how are you?' of te wel 'hoe gaat het?' De vertaling voor het begroeten in het Luganda is dan ook 'oli otya' en betekent eigenlijk: hallo, maar ook hoe gaat het? Het werkt aanstekelijk alhoewel het voor mij erg wennen was, omdat het hier niet standaard of gebruikelijk is als je iemand tegenkomt (en dan heb ik het niet meteen over een vriend of familielid).

Ik zit op de 'huisbank' terwijl ik dit typ. Ik ben blij dat ik even zit namelijk. Vandaag (zondag) zijn Marloes en ik heel druk geweest met het settelen. Er waren toen wij aankwamen namelijk nog een aantal dingen die wij misten in het huisje, zoals een snel en handig prullenbakje, wasknijpers, een wasmand (die by the way écht nodig is aangezien je kleren heel snel vies worden van alle zand/stof en bovendien is het ook heel warm hier waardoor alles al snel plakkerig wordt) en nog wat keukenartikelen. Wij denken inmiddels dat de volgende bewoners heel blij zullen gaan zijn met ons! Deze artikelen hebben wij vandaag in Kayunga, ons 'dorpje' (het is niet echt een officieel dorp, maar zo wordt het hier genoemd), aangeschaft voor een leuke en goede prijs. Een ander deel van deze dingen hebben wij zaterdag al in Kampala gehaald, de hoofdstad van Uganda. Maar daar zit nog een heel ander verhaal/avontuur aan vast dus daar kom ik nog op terug!

Na het halen van de spullen in Kayunga hebben we voor ons huisje een heerlijk ijsje gegeten in de zon terwijl wij aan het nadenken waren wat wij vanavond konden gaan eten. We besloten dat wij zelf wilden gaan koken om dit ook meegemaakt te hebben. Aangezien Marloes en ik hier niet alleen wonen, maar samen met Derk die hier al twee maanden zit, was er al het één en ander in huis. We besloten om de aardappelen te gaan bakken met wat kruiden en knoflook en de wortels te gaan koken. Een heerlijk kippetje van de barbecue uit het dorp zou het geheel afmaken. Toen het ijsje op was hebben wij onze handen uit de mouwen gestoken en van alles schoongemaakt wat volgens ons wel een beurt kon gebruiken. Met muziek, een sopje en nog een kopje koffie tussendoor hebben wij ons heel goed vermaakt dus! In de foto's een paar 'before and afters'. Na de schoonmaakbeurt keken wij toch maar eens op de klok om te zien hoe laat het was, omdat het hier heel snel donker wordt zodra de zon onder gaat. Tot onze grote verbazing/schrik was het al 6 uur 's avonds! Dat is de ongeveer de tijd dat de zon onder begint te gaan. Het was dus wel tijd om aan het eten te beginnen. We besloten om voor ons huis te gaan zitten met de aardappelen en wortels om ze te gaan schillen. Al snel hadden we al heel wat bekijks. Tussen de poort verzamelden zich steeds meer kinderen die het allemaal wel heel interessant vonden. Waarschijnlijk waren het kinderen van de Bondekoschool die nieuwsgierig waren naar de twee nieuwe 'muzungu' teachers, maar dat hoeft niet per se. Muzungu is trouwens in het Luganda, de meest gesproken taal hier in Uganda, het woord voor blanke en wordt veel geroepen als wij over straat lopen, zowel hier in Kayunga als in de hoofdstad Kampala. Hier in het dorpje vooral omdat ze wel willen begroeten, maar je naam (nog) niet kennen.

Daarover gesproken zou ik even terugkomen op onze dag in Kampala, afgelopen zaterdag. Na ons ontbijt van die dag, wat bestond uit een kom vanille yoghurt (heel erg lekker) met verse ananas (ook heel erg lekker) en wat noten, besloten wij om de hoofdstad in te gaan om daar wat inkopen te doen en gewoon om te ontdekken. Gelukkig werden Marloes en ik wel op sleeptouw genomen door Derk en een andere jongen die hier ook verblijft. De reis begon met het nemen van een taxibusje die ons naar Kampala zou brengen. Dit gaat heel gemakkelijk, omdat de busjes overal rijden en ook overal stoppen zodra ze je zien staan. Het is een reis van 15 kilometer en eigenlijk rij je met name één lange weg af die je vanzelf naar Kampala leidt. Het grootste gedeelte van die weg is op de terugweg verhard, maar op de heenweg nog niet. Hier zijn ze wel mee bezig, maar het gaat in stukken die ook nog eens niet logisch lijken. Dan verharden ze daar weer wat en dan verderop weer wat… het is dus een mix tussen zandweg/hobbelweg/verharde weg. Op de verharde weg kan een stuk sneller gereden worden dan op de zandwegen natuurlijk, mits het heel druk is op de weg, dan staat het verkeer al snel vast namelijk wat de reis nóg langer kan maken. Het duurt namelijk een uur om naar Kampala te rijden als de reis voorspoedig verloopt. Vergelijk dat maar eens met Nederland! In Kampala aangekomen merk je dat het heel druk is en er heel veel bedrijvigheid is. Typisch voor een hoofdstad, maar hier oogt het ook al snel als een heksenketel van mensen en voor een buitenlander ook al wel snel chaotisch en hectisch. Maar dankzij onze goede gidsen hebben wij toch heel wat gezien van Kampala en hebben wij een ontzettend leuke en leerzame dag gehad! We begonnen onze tocht door een drukke straat met allerlei winkels, maar met allemaal dezelfde spullen, zoals plastic mandjes, bakjes, bekers en wasknijpers, katoenen zakdoeken zijn ze waarschijnlijk ook gek op, want deze waren er ook in alle soorten en kleuren te krijgen. De winkeliers waren opvallend bedreven verkopers en wilden van alles aansmeren, maar het was niet vervelend of opdringerig. Ik denk dat dit te vergelijken is met andere (toeristische) landen, alleen was het nu meer 'muzungu' in plaats van 'my friend of miss come look inside' (dat zou je in Nederland niet kunnen doen). We liepen hier vrij snel doorheen al was het wel een hele opgave! Toen we uit de straat kwamen wilden wij met een boda boda (scooters/motors die als soort privétaxi te huren zijn om je ergens naar toe te rijden (lees: scheuren)) naar de grote shopping mall rijden, zodat wij daar wat luxere spullen konden kopen, zoals een simkaart met internet. De grote shoppingmalls zijn meer bedoelt voor de rijkere Ugandezen en je ziet er ook meer Westerlingen (of te wel muzungus). Hier hebben wij ook onze prullenbak gekocht en wat bestek en een snijplank. Bij dit winkelcentrum zat ook een bakkerijtje/cafeetje genaamd 'Brood'. Ja, deze zaak wordt gerund (is opgezet) door een Nederlander en is blijkbaar ook te vinden in Nederland zelf. Hier verkopen ze heerlijke broden, zoals wij ze hier kennen (nou ja, ongeveer dan, iets muffer… maar zeker eetbaar en fijn om lekker vers brood te eten) en koffiespecialiteiten en verse sappen. Hier hebben we even koffie gedronken, een heerlijke cappuccino, en ook wat meergranenbrood gekocht om mee te nemen naar ons huis. Na nog wat geslenter door de stad wisten onze gidsen nog een mooi plekje in Kampala waar we wat konden drinken met uitzicht op de grote taxiplaats, wat de perfecte omschrijving is voor een 'georganiseerde chaos'. Na een grote Pepsi en Fanta was ons eerste hurktoilet een feit. Met dichtgeknepen neus, wat gehengel en gehannes is het ons zeker gelukt om er droog uit te komen! Op de uitkijkplek rook het ook heel lekker naar popcorn, dus speurde ik het zoekplaatje af naar een mannetje die popcorn stond te maken en verkopen (lukt het jullie ook om deze te vinden op het zoekplaatje? Een soort van waar is Wally. Dit spel kon je overigens goed spelen daar!). Toen ik hem gevonden had heb ik er een zak popcorn gehaald voor 1000 shilling, dat is ongeveer 26 cent. Dat gaat je niet lukken in de bios in Nederland! Het liep alweer tegen de avond aan dus besloten wij om niet terug naar Kayunga te gaan, omdat het dan heel druk is in het verkeer en je niet met een lege maag drie uur in een file wil staan in een busje met officieel 14 plekken, maar met 20 mensen bij elkaar gepropt zit en het ook nog eens warm is. De taxibusjes worden bezet door eigenlijk twee man, waarvan de één rijdt (de chauffeur) en de ander die de mensen laat instappen en de prijs afspreekt (de propper). Dus besloten wij om opnieuw met de boda boda naar een restaurant te gaan in Kampala om daar avond te eten. Het was een Ethiopisch restaurant dus ook nog erg avontuurlijk net als ons eten trouwens. We bestelden 'indzjera' een soort brood dat lijkt op een grote witte pannenkoek met een sponsachtige structuur en een wat zure smaak als je het naturel eet. Dit eet je met de handen door stukjes af te scheuren en wat van de topping erop te doen. Ik had indzjera met vlees. Het eten smaakte trouwens beter dan het eruit zag waar we erg om gelachen hebben (zie foto), haha! Toen we klaar waren met eten ontving Derk een bericht dat er een salsa dancing club was bovenin de shoppingmall van die dag (Garden City). Natuurlijk besloten wij daar wel een kijkje te willen nemen. Het Uganda-avontuur was immers toch begonnen dus waarom het avontuur niet opzoeken. Omdat we met z'n drieën zijn, gan dit soort dingen een stuk veiliger en gemakkelijker dan als Marloes en ik alleen zouden zijn. Ik denk dat we het dan niet gedaan zullen hebben, hoewel de mensen daar heel erg vriendelijk en behulpzaam waren/zijn. Na wat Nederlandse dance moves en probeersels om mee te komen met de rest van de Ugandezen in de dancingclub vroeg iemand mij om te dansen. Ik vroeg hem vriendelijk of hij ook salsa kon dansen en of hij mij dit wilde leren. Van het één kwam het ander en liep de avond uit op een enorme danceparty in the middle of the dancefloor. Iedereen was aan het dansen, iedereen gaat helemaal los en bedenkt de meest coole en grappige moves. Totaal oververhit moesten wij soms even aan de kant pauzes nemen. Ook de muziek was erg goed en iedereen was zó vriendelijk en enthousiast! Op een gegeven moment stonden wij samen met anderen in een grote kring te dansen om mambo nr. 5. Om de beurt kwam er iemand in het midden van de kring en deed daar een dansje of een dansbeweging. De rest van de mensen deed dit vervolgens samen met hem na. De mensen, wij ook, hadden de grootste lol! Ongeveer twee uur later en totaal oververhit, liepen we naar buiten om toch maar met de taxi terug te gaan naar ons dorp. De kans is namelijk groot dat het verkeer vast zit in de avond. Gelukkig hebben we maar een kwartier vast gestaan uiteindelijk, dus waren wij 1 uur en 15 minuten later thuis. Het was toen ongeveer 11 uur 's avonds, tijd om naar bed te gaan!

Maandag heb ik voor het eerst stage gelopen op de Bondekoschool. We werden door de leerkrachten en leerlingen hartelijk ontvangen, al hoe wel sommige leerlingen het ook nog wel heel spannend vonden en wat voorzichtiger en afwachtend zijn. De eerste ervaringen met het onderwijs hier waren het meest bijzonder. Eigenlijk wordt er best veel onderwijs gegeven naar Nederlandse ideeën, omdat de school wordt gerund door een Nederlandse stichting (Bondeko), maar toch is het heel erg verschillend met Nederland! De kinderen gaan hier naar school van half 8 tot half 4 voor de lagere groepen en tot 5 uur/half 6 voor de hogere groepen. De groepen bestaan hier niet zoals in Nederland uit groep 1 tot en met 8, maar van PP tot en met P7. De letter 'P' staat voor 'primary' en wordt gevolgd door een nummer die aangeeft in welke leeftijdsgroep je zit. 'P' staat voor 'pré-pimary' en is te vergelijken met de kleuters (groep 1/2). Zelf zit ik bij P2 in de klas (vergelijkbaar qua leeftijd met groep 4). Deze kinderen zijn ongeveer 8 jaar. Voor nu wacht ik de week nog even af voordat ik meer zal vertellen over mijn ervaringen met en op de Bondekoschool. Het is hier in ieder geval so far so good! Ik ben aan het genieten van elk moment hier en het is alsof je ieder uur een nieuwe ervaring opdoet!

Tot zover mijn véél en véél te lange verhaal, maar het is waar wat ze zeggen, ik heb niet eens door dat het zo'n lang verhaal is geworden. Het gaat vanzelf, zoals ik al zei, je doet zoveel ervaringen op en er valt zoveel te vertellen. Het meeste probeer ik dan ook aan jullie thuis mee te delen, maar dan nog zou ik kleine dingen kunnen vergeten zijn. Na deze week zal ik een nieuwe blog maken, maar dan meer gericht op de stage!

Welaaba! Doeiiii