Uganda blog 24 mei – 5 juni

Oly otwa,

Het is zondagochtend 08.30 uur terwijl ik zit te typen aan deze nieuwe blog… Ja, u leest het goed, dames en heren. Ik hoor u denken: waarom is ze zondagóchtend al zo druk bezig? Leest u vooral verder als u benieuwd bent naar het antwoord.

Deze blog wil ik ook gebruiken om nog even weer wat meer over het straatbeeld en dagelijks leven te omschrijven voor jullie. Ik zal daarom nu beginnen bij waar ik mijn laatste blog geëindigd ben.

Woensdag 25 mei stond eigenlijk de hele dag in het teken van het vertrek van Derk die zijn stage van 3 maanden erop had zitten in Uganda. In de nacht van woensdag op donderdag zouden we met hem meereizen naar het vliegveld en hem daar uitzwaaien en een goede reis wensen. Heel gek, want in zo’n relatief korte tijd leer je iemand wel goed kennen doordat je zoveel met elkaar optrekt in een vreemd land. Ook gek was, dat toen Derk door de deuren van het vliegveld liep, Marloes en ik nu echt met z’n tweeën zijn. Het voelde alsof het stokje doorgegeven werd. Nu was het dan echt aan ons de beurt om er een super stage/tijd van te maken hier! Gelukkig hebben we een super voorbeeld gehad en die ons heel veel heeft geleerd.

Donderdag, na een gebroken nacht door de reis naar het vliegveld en weer terug, voelde ik mij een beetje leeg en sip. Ik merkte dat het tijd werd dat ik lekker weer iets kon betekenen en doen. We hebben heel erg genoten van de kleine vakantie en de safari, maar nu wilde ik ook wel weer wat doen. Hetgeen waarvoor ik hier in de eerste plaats naar toe gekomen: stage lopen op de Bondekoschool. Maar eerst was het tijd voor Lotte’s verjaardag dat weekend. De twee meiden uit de buurt van Masaake zouden dit weekend bij ons komen logeren om zaterdag de verjaardag van Lotte te vieren en om gewoon even bij te komen van de kakkerlakken, ‘sanitaire voorzieningen’ en het gebrek aan ruimte. We ontmoetten elkaar weer in Kampala zoals de vorige keer. WONDER BOVEN WONDER vonden we elkaar vrijwel meteen op de zelfde plaats als eerst. Beiden kwamen we de zelfde tijd aan in Kampala. Vanaf hier liepen we naar een plek om te lunchen: Café Bravo. Na een lekkere sandwich hebben we nog even tijd doorgebracht in de boekenwinkel (lees: Bruna/ Hema) in het winkelcentrum. Het was hier heerlijk rustig en het staat vól boeken en andere hobbyatrikelen. Een beetje juf kan zich hier dus gemakkelijk een uur (of twee) vermaken. We schrokken dan ook een beetje toen we zagen dat het al vijf uur was. Snel haastten we ons naar de kassa, waar ik wat gekleurde A3-vellen, sterren-stickers lamineerhoezen en een Luganda-English Prhasebook for Tourists afrekende. Twee om twee op de boda boda reden we nog even langs de craftmarket, omdat we een cadeautje wilden kopen voor Lotte. Hier staat een verzameling aan kleine winkeltjes gerund door (vooral) vrouwen met állerlei Afrikaanse spullen. Schilderijtjes, jurken, broeken, tassen, onderzetters, manden, schalen, sleutelhangers, flesopeners. Je kunt je er zo vast wel een voorstelling van maken. Bovendien wil iedereen je in haar winkeltje hebben, dus je bent iedereens friend of sister ‘come take a look in my shop.’ Hier hoopte ik ook een Ugandese vlag te kunnen halen. Nou dat hoef je geen twee keer te vragen of proberen. Alles werd op alles gezet om een vlag ergens uit de stoffige, muffe schappen te halen. Zo niet uit eigen winkel, dan wel uit de winkel van de buurvrouw of overbuurvrouw. Dus met vlag op zak gingen we, nog snel voordat het donker werd, naar de taxiplaats om naar ons huis te gaan. Eenmaal thuis was het toch al weer 8 uur ’s avonds, doordat het verkeer goed verstopt zat op de weg naar huis. Half 9 konden we aan tafel om gebakken aardappeltjes en worteltjes te eten en een stukje kip uit het dorp. Een heerlijk maaltje, vind ik zo.

Zaterdag zijn we, na een verjaardagsontbijt met sappige koude watermeloen, warme wentelteefjes en een lemoncakeje met 20 kaarsjes, vertrokken naar een ‘recreation park’ dat bij ons in de buurt scheen te zitten in Wakiso, een groter plaatsje verderop. Hier zou je kunnen zwemmen, relaxen, sporten en deden ze zelfs massages en hadden ze spa-voorzieningen, zoals een sauna. Ook zouden er ezels aanwezig zijn en zelfs een ‘zoo’. Goed, met zo min mogelijk verwachtingen, maar wel met goede hoop stapten we in de taxi naar Wakiso waarna we volgens de instructies van de baliemedewerkster van het park een boda moesten nemen er naar toe. In ons dorp hebben we nog snel even een bal gehaald voor in het zwembad bijvoorbeeld. We zagen er uit als heuse badgasten/strandgangers met onze bikini onder onze zomeroutfits, tassen met fruit, biscuits en zoutjes en puzzelboeken/leesboeken ruikend naar zonnebrand. De naam van het park werd inderdaad herkend door de boda-chauffeur wat een goed teken was. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming werd dit niet slechter, alleen maar beter zelfs! Na de entree, van 5000 shilling (ongeveer 1,35 euro) waanden we ons in een daadwerkelijk ogend resort. Hoe was het mogelijk! Er was heerlijke muziek te horen door de luidsprekers en het was heerlijk rustig. Het was wel heel onoverzichtelijk en we hadden geen idee waar we naartoe moesten. Dus begonnen we maar aan onze tocht over een hectare aan grond, haha. Nu waren we helemaal toe aan een verfrissende duik. En misschien verwacht je dat ik nu ga typen dat we bij het zwembad aankwamen en dat het allemaal verlaten en zelfs leeg zou zijn, maar er was toch echt een zwembad, dat er zo heerlijk uitzag dat je het bijna kon horen roepen: kom zwemmen! Of… waren dat toch het stel Ugandese jongemannen die in het zwembad zaten. We hebben elkaar succes gewenst voordat we het zwembad betraden in onze bikini en, tja, blanke huid (ik doe echt mijn best om bruin te worden hoor! Maar hier valt alles in het niet wat dat betreft haha!) Het zwembad liep af op diepte. Van ongeveer 1,20 m tot 2,20 diep. Gezien het feit dat het grootste gedeelte van de bevolking niet kan zwemmen in Uganda besloten we om in het diepe te springen. Hier waren we wel even ‘veilig’ en konden we rustig wat heen en weer zwemmen. We hebben dan ook heel wat blikken onze kant op gekregen: hoe doen ze dat toch? Er waren er ook een paar die zich toch wel durfden te wagen aan wat uitsloof-praktijken. Het zag er meer uit als een verzopen katje dat probeert te zwemmen. Toen we met de bal in het water gingen, wilden we toch wel kunnen staan, dus hebben we gevraagd of ze mee wilden doen (of eigenlijk ging dit vanzelf). Ze bakten er zeer weinig van en het is ons misschien één keer gelukt om tot 10 te komen met zo’n zeven man, maar we hadden wel veel plezier. Er was ook één meisje bij, waarschijnlijk de vriendin/zus van één van de jongens. Ze stond al doodsangsten uit in 1,20 diepte. Een van de jongens vroeg ons of we haar wilden leren zwemmen. Dus zo sta je ineens zwemles te geven aan een stel Ugandezen! Wat zag het er komisch uit! Na ongeveer een uur in het zwembad door te hebben gebracht wilden we even wat drinken/eten. We zochten een plekje uit op een grasveldje met wat tafeltjes buiten het zwembad. Wat een heerlijke middag! Het trekt alleen toch wel veel bekijks als er een mzungu in bikini op een grasveld ligt. Maar zolang iedereen je vriendelijk begroet, groet je gewoon terug en is er niets aan de hand. Ik snap het ergens ook wel.

Tegen de avond zijn we in de taxi gestapt om onszelf te trakteren op een heerlijke maaltijd in Javas in Kampala. We zijn inmiddels aardig bekend, denk ik… (zeg ik ietwat beschaamd). Misschien zullen ze de eerst volgende keer als we komen al een tafeltje hebben vrijgehouden. De taxi nam op de terugweg een héle andere weg dan normaal. Het probleem in de avond is dat het helemaal vast staat in en om Kampala. De taxichauffeurs hopen dit probleem te omzeilen door tussenstraatjes en zijweggetjes in te gaan. Gevolg: hier staat ook alles vast. Dus gaan ze vanaf daar nóg weer andere achterstraatjes/steegjes in. Gevolg: alle steegjes vol. Dus gaan ze nog verder de achterbuurt in én dat is waar we vanavond uitkwamen. Wauw, het was hier weer even een heel ander soort Kampala. Nauwelijks voorzieningen op alle vlakken en toch overal mensen die er wat van proberen te maken. ook hier staan weer mensen voor hun huisje (?) met wat spulletjes (wij zullen het prullaria noemen) te koop of een chapati-/samosa-kraampje. Een tijd lang voel je je heel onzeker, want je denkt voortdurend gaan we wel goed? herken ik iets? En het was ook nog eens heel vol in de taxi. Een hele tijd later draaiden we op de grote weg uit, gelijk had ik herkennigspunten. Gelukkig! Eenmaal uit de taxi zaten mijn nek en schouders vast en had ik even slapende voeten en geen gevoel meer in mijn been doordat ik zolang opgepropt in dezelfde houding heb gezeten. Op die manier ben je nog best vaak heel close met de lokale bevolking hier! Net zoals op de boda boda. Al helemaal als je met z’n tweeën op één boda gaat. Ik heb dan ook regelmatig een boda-chauffeur zowat op mijn schoot zitten.

Het leuke aan over straat lopen of rijden door Uganda vind ik alle bedrijvigheid die je ziet. alles bestaat uit winkeltjes (waar iedereen hetzelfde verkoopt). Duizenden kleine supermarktjes van 10 m2 met het standaardassortiment: wasmiddel, mangojuice, aanmaakranja (het smaakt naar karton), brood (van dat zware, zoete, vaak witte brood) boter, olie, meel/rijst, suiker en eieren en wat ‘lokale snacks’, zoals bananenchips, koekjes en … (het lijkt volgens ons op hondenbrokken, maar we hebben geen idee wat het precies is). Ook honderden winkeltjes die plastic spullen verkopen (opbergrekjes, wasmanden, bakken, teilen, bakjes, bekers, etc.) in alle kleuren. En tientallen winkels die matrassen verkopen, bedden en raam- en deurwerk (iedereen heeft hier een soort traliewerk voor de ramen en deuren). Verder hoor je als je rijdt, en ondertussen lekker door elkaar geschud wordt of heel goed op je knieën let terwijl je door het drukke verkeer manoeuvreert op de boda, ook veel muziek. Dit associeer ik echt met Afrika. Het is muziek waar je gewoon op wilt en moet dansen door het ritme dat erin zit. Er zijn naast de winkelbeschrijvingen die ik al gaf, dan ook veel winkels waar geluidsinstallaties te koop zijn. De grootste boxen staan dan ook te pronken in de ‘etalages’ van de winkel en spelen ritmische en vrolijke/opgewekte dansmuziek. Ook in de taxi wordt vaak muziek geluisterd als de eigenaar een mooie box heeft hangen in zijn taxi. Hoewel er ook door niemand moeilijk over gedaan wordt als een reiziger in de taxi even een muziekje opzet op zijn telefoon.

Deze week van maandag tot en met vrijdag was het voorbereidingsweek op school. De leerkrachten gerbuiken deze week om alle methodes door te lezen wat ze deze periode moeten doen en maken hier hele boekwerken bij (planningen noemen ze het). Hier wordt op geschreven wat het onderwerp is, de lesactiviteit, de materialen, de doelen, etc. Wat een werk… maargoed. Marloes en ik hadden ander werk op ons genomen. We zouden namelijk door alle boeken in de klas gaan, omdat we dit goed op niveau wilden zetten om het leesonderwijs te bevorderen en kinderen meet te motiveren om te lezen. Dit gaat natuurlijk lastig als er in P2 boekjes liggen om te lezen die geschikt zijn voor een P6… in Kampala hadden we stickers gekocht in verschillende kleuren. De kleuren zouden het doel van de sticker aangeven (voorleesboek, leesboek of leerkrachtenboek). Op de sticker zouden we het niveau schrijven voor wie het boek geschikt was om te lezen of voor te lezen. We kregen een lijst in handen waarop meer dan 1000 (!!!) boeken stonden. Help! De hele week hebben we onze handen vol gehad aan het sorteren en doorkijken van boeken (boeken en nog eens boeken). Er kwam en komt geen einde aan. Wel zijn wel heel erg positief over de boeken die we voorbij zagen komen. Hier kunnen sommige Nederlandse scholen nog niet aan tippen! Daar mag Bondeko echt heel erg trots op zijn. Alleen minder positief waren we over hoe er mee om gegaan wordt… Het liefst neem ik op deze school voorbeeld aan de bibliotheek van mijn vorige stageschool de Wielerbaan. Hierdoor is alles overzichtelijk op één plek opgeborgen en kun je verantwoordelijke personen aanwijzen die dit op orde houden in de administratie/inventarisatie. Nu lag het maar te verstoffen in dozen of werd er niet goed voor gezorgd in de klassen. Gelukkig zijn veel boeken wel gekaft waardoor de boeken minder snel verslijten. Wij denken dat een bibliotheeksysteem voor Bondeko heel goed zou kunnen werken, vooral door het aantal boeken dat zij hebben en de diversiteit. Van sommige boeken zijn ook meerdere exemplaren en er zijn boeken die meer geschikt zijn voor de leerkracht om in te zetten als informatiebron of aanvulling bij lessen om uit te lenen aan leerlingen.

Woensdag kreeg ik bij toeval te horen dat vrijdag een nationale feestdag was en dus de school dicht zou zijn. Inmiddels weet ik wel dat zodra hier een nationale feestdag is, de school ook vanzelfsprekend dicht is, maar het komt toch altijd onverwachts. Nu hadden we één dag minder voor de boeken… Poeh het was echt een karwei! We waren bekaf aan het einde van de dag!

Er zouden ook twee nieuwe leerkrachten aangenomen worden hier. Marloes en ik zagen daarom deze week wat onbekende gezichten rondlopen die hier kwamen om te solliciteren. Dit gaat hier alleen toch wel iets anders! Allereerst moeten ze een toets maken (waar ze heel lang mee bezig zijn). Daarna moeten ze voor de rest van de leerkrachten op de school een les geven! De leerkrachten spelen de klas (en oordelen natuurlijk ondertussen de leerkracht die voor de klas staat). Dit was heel leuk om te zien, vond ik. Bij één leerkracht ben ik ook in de klas aanwezig geweest, omdat ik het toch wel even gezien wilde hebben vanuit die positie. In Uganda leren ze wel heel erg op dezelfde manier lesgeven. Als Bondeko zich niet zo zou onderscheiden of geen buitenlandse invloeden zou hebben gehad, zou iedereen hetzelfde onderwijs verzorgen (denk ik!). Het is heel erg gericht op voor- en nazeggen, herhalen, oplezen van het bord en klassikaal. Het begint al bij het opschrijven op het bord. Daar komt de dag te staan en dan het vak dat vervolgens onderstreept wordt. Daaronder komt de les die met name bestaat uit de leerkracht die vertelt en schrijft en de klas die nazegt en opleest van het bord (kopieert dus). De leerkrachten verplaatsten zich ook goed in hun rol als ‘klas’ wat heel komisch was. Als een leerkracht iets goed had gespeld of geantwoord mochten we ook voor haar klappen, zoals ze hier in de klas doen als positieve benadering/compliment. Dan zeg je: clap voor him/her/that group. “Clap-clap-clap, clap-clap-clap, CLAP” (als ik het even probeer uit te typen voor jullie).

Op donderdag gingen we iets vroeger weg van stage, omdat Marloes al vanaf het begin, sinds het wassen met de hand, last heeft van uitslag op haar vingers wat steeds erger wordt. Van Theo, de man ter plaatse hier, kregen we een adres om naar toe te gaan in Kampala. Dus daar gingen we weer! Het was een goed verzorgd ziekenhuis waar veel nationaliteiten rondliepen, waaronder veel blanke mensen. We zagen al dat we goed zaten aan de buurt waar we rondreden op de boda onderweg hiernaartoe. Er stonden enorme, luxe, privéscholen/internationale scholen en prachtige vila’s met hekken eromheen. Toevallig kreeg Marloes ook nog eens een Nederlandse vrouw als dokter toegewezen. Dat maakte het helemaal succesvol! Omdat het al 6 uur was toen we klaar waren, besloten we maar om wat in Kampala te eten, omdat het verkeer toch helemaal vaststaat en het wel even duurt voordat we thuis zouden zijn. Gelukkig konden we vrijdag een beetje bijkomen en het huishouden doen. Ik heb alle handdoeken gewassen en mijn eigen kleren. Een shirt is vanaf dat moment als niet-meer-mee-naar-huis-waardig verklaard, omdat het vol poesterige vlekken zit en ik het er niet uit kon krijgen, welke spreuk ik er ook op losliet. Dus heb ik mij er maar bij neergelegd. Het was ook echt tijd om ons beddengoed een keer te wassen, maar zagen wij dit echter niet zitten om zelf te doen. Marloes al helemaal niet in verband met haar kapotte vingers en ik niet, omdat het zo groot en veel is. De man ter plaatse vertelde ons over een vrouw hier in het dorp die schijnt te wassen als beroep. Zaterdagochtend na de vergadering met het hele team van Bondeko, vroegen wij aan de leerkrachten of zij wisten wie dit was. Maar ze konden zo niet uitleggen waar ze woonde, daarbij kwam ook dat de wasvrouw niet veel meer Engels kent dan hello, thank you en see you. Dus bood de leerkracht die haar kende aan om met haar naar ons huis toe te komen om te vertalen en de boel te regelen. Er werden nummers uitgewisseld zodat we konden afspreken hoe laat en wanneer.

Rechtstreeks vanuit de vergadering zijn we maar gelijk in de taxi gestapt om boodschappen te gaan doen in Kampala. Hier kopen we toch het liefst ook een deel van onze boodschappen die hier in het dorp niet te krijgen zijn, zoals komkommer, schoonmaakmiddel, spaghetti en crackers. In de taxi maakten we ons boodschappenlijstje, wat nog redelijk goed te lezen was ook! We worden steeds handiger in het doen van boodschappen in Kampala, omdat je toch leert van momenten dat iets niet zo handig ging of fout ging. Bij Brood (waar ik in een van mijn eerste blog ook al wat over gezegd heb) hebben we een ECHT NEDERLANDS BROOD gehaald! Ik denk dat het tarvo/volkoren brood is. Het ruikt heerlijk naar brood! Het weegt als brood! En het voelt en smaakt ook naar brood! Wat waren we gelukkig. Ook hier kennen de mensen ons al redelijk, haha. Ze vroegen nog waar mijn broer was (Derk) en dat ik hem maar de groetjes moest doen. Omdat we lekker vroeg in Kampala waren, hebben Marloes en ik nog even de tijd genomen om lekker in de boekenwinkel te zitten en wat te neuzen en te lezen. Daarna hebben we vroeg avondeten gegeten in het winkelcentrum, zodat we met licht naar huis konden gaan. Een lekkere salade die geserveerd werd als een culinair hoogstandje. We kregen zelfs een warme handdoek vooraf. Uganda blijft je verrassen! Terug in het dorp keken we even goed om ons heen. Het stond helemaal op zijn kop. Overal waren kraampjes uitgestald met kleding en prullaria. Bij deze kan ik bevestigen dat de zakken met kleding die jullie weg hebben gedaan goed zijn aangekomen hier. De zakken met kleren kunnen de mensen hier dus kopen voor een klein bedrag en deze dan gebruiken om te verkopen in hun kraampjes. Er worden stapeltjes gemaakt in selectie van oud naar nieuw. De echte pronkstukken hangen vooraan op kleerhangers. Er liggen hele herkenbare kledingstukken bij, zoals oude voetbalshirts, kinderkleren, winterjassen/truien. Hier kan het allemaal hoor. Ik heb al regelmatig mensen in een oranje Holland-shirt zien lopen (of andere landen) en andere kleren die wij in Nederland echt weg zouden doen, maar hier dragen ze het écht. Het kan ook heel goed zijn dat je winterjas/zomerjas hier wordt gedragen. We hebben ons boodschappenlijstje verder afgewerkt in de winkeltjes en thuis een kopje thee gedronken met een spelletje erbij. Het was immers zaterdagavond en we zouden wel kunnen uitslapen zondag… We wilden al plannen maken voor de volgende dag, maar we zouden eerst wel even het bezoek van de wasvrouw afwachten om te zien hoeveel tijd we dan nog over zouden hebben.

Zo gezegd zo gedaan, gingen we om half 1 ’s nachts naar bed, maar we hoefden niets af te wachten! Ik werd wakker van het roepen van onze namen buiten ons huis. “Teacher Marloes! Teacher Valerie! Hello! Are you there?” Ojee, ze waren er al! Zonder enig besef van de tijd (het was al wel een beetje licht) haastte ik mij uit bed, gooide een redelijk vertoonbare jurk over mijzelf heen die ik al eerder gescoord had op de craftmarket en deed snel een hand door mijn haar. “Yes, hello, I am coming!” Ik haastte me naar de voordeur en klopte ondertussen bij Marloes op de deur. “Marloes, ze zijn er!! Wakker worden!! Help!” Zo kalm en beheerst mogelijk de deur geopend en de twee visitors begroet. “Please, come in.” En ondertussen dacht ik alleen maar ojee, oh help, wat gebeurt er. De was vrouw vroeg ons onze was te laten zien en te brengen. Dus haastten we ons weer naar onze slaapkamers om ons bed af te halen, die nog vers en warm was van de slaap waar we twee minuten geleden nog mee bezig waren. Ik maakte gelijk van de gelegenheid gebruik om even te checken hoe laat het eigenlijk was. Het was 7 uur in de ochtend, halleluja! In de woonkamer stonden we onze was te presenteren aan de vrouw. Het voelde allemaal heel ongemakkelijk door de hele situatie. Toen vroeg ze welk waspoeder we gebruikten. Dat vond ik raar, maar oke, ik gaf antwoord. Ze zei dat ze liever een ander merk gebruikte. Oké… toen vroeg ze waar ze kon wassen. Toen viel het kwartje bij mij: ze ging hier de was doen! Aan huis! Ojee, toen werd de situatie nog hectischer en ongemakkelijker! We hadden maar één teil waarvan de lokalen hier er wel vijf gebruiken voor huis was. wij doen het gewoon in de gootsteen met warm water en daarna in de teil om uit te spoelen en gewoon het water steeds verversen... We hadden op goed geluk nog twee emmers in huis. Voor onze dweil en eentje in de badkamer als prullenbak. Hopelijk was dit voldoende voor de vrouw. We moesten haar laten zien waar we ons water vandaan haalden. Ik deed me dus maar voor als andere vrouwen hier en bracht haar naar de kraan achter ons huis waar koud, maar schoon water uitkomt. Hier wassen de andere vrouwen ook altijd, dus dat is heel normaal (wij zijn in dit verhaal dus de gekken). We hadden eigenlijk met haar te doen en we voelden ons heel ongemakkelijk en bezwaard dat ze bij ons thuis, achter ons huis, met ongebruikelijke spullen de was moest gaan doen. Toen ze vroeg of we een blok zeep hadden, en het antwoord eigenlijk nee was, vertelden we dat we dat voor haar zouden halen in het dorp. Dus liepen Marloes en ik om 7.15 uur ’s morgens het dorp in om zeep te gaan halen. Veel winkels waren nog dicht en de zon was nog bezig met klimmen. Wat heb ik gelachen om ons en de hele situatie! Om 8 uur zaten we aan ons ontbijt met de Nederlandse boterhammen, met pindakaas en boterhamworst! Daarna ben ik op bed gaan zitten om mijn blog te gaan afschrijven voor deze week. Ik had namelijk een hele goede input gekregen door deze hectische ochtend! Maar we hebben wel mooie schone lakens aan het einde van deze blog!

Maandag (morgen) begint school weer in Uganda voor de kinderen. Ik zal ook mijn eerste lessen gaan geven! Donderdag is wel weer een nationale feestdag dus zal ik weer een dag zonder school zitten, maar daar heb ik vast wel invullen voor aangezien ik dan echt lekker bezig ben geweest op stage en ook blijf!

Tot het volgende avontuur! En fijn als jullie de tijd nemen om mijn blogs te lezen! Ik hoor graag van jullie, vind het leuk om te weten wie het leest en of er vragen zijn.

Welaaba! Doeii!